تو که یک گوشه چشمت، غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.
حال آن خسته چه باشد که طبیبش بزند
زخم و بر زخم نمک پاشد و مرهم ببرد.
پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش
نه عجب باشد اگر صرفه ز عالم ببرد.
آنکه بر دامن احسان تواش دسترسی است
به دهان خاکش اگر نام ز حاتم ببرد.
زنگ چل سالۀ آئینۀ ما گر چه بسی است
آتشی همدم ما کن که به یکدم ببرد.
رنج عمری همه هیچ است اگر وقت سفر
رخ نماید که مرا با دل خرم ببرد.
جان فدای دل دیوانه که هر شب بر توست
کاش جاوید بدان کوی، مرا هم ببرد.
من ننالم ز تو، لیکن، نه سزا هست کسی
درد با خود، ز در عیسی مریم ببرد.
