دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند
شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند
آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند
کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
خسته ام از آرزوها؛ آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی؛ بالهای استعاری
لحظه های کاغذی را؛ روز وشب تکرارکردن
خاطرات بایگانی ؛ زندگی های اداری
آفتاب زرد و غمگین؛ پله های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین؛ آسمانهای اجاری
با نگاهی سرشکسته؛ چشمهایی پینه بسته
خسته از درهای بسته؛ خسته از چشم انتظاری
صندلی های خمیده؛ میزهای صف کشیده
خنده های لب پریده؛ گریه های اختیاری
عصر جدولهای خالی؛ پارکهای این حوالی
پرسه های بی خیالی؛ نیمکتهای خماری
رونوشت روزها را؛ روی هم سنجاق کردم
شنبه های بی پناهی؛ جمعه های بی قراری
عاقبت پرونده ام را؛ با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی؛ باد خواهد برد باری
روی میز خالی من؛ صفحه ی باز حوادث
در ستون تسلیتها؛ نامی از ما یادگاری
روزها ، فکر من این است و همه شب سخنم؛
که چرا ، غافل از احوال دل خویشتنم .
از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود .
به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم .
مانده ام سخت عجب ، کز چه سبب ساخت مرا .
یا چه بوده است ، مراد وی از این ساختنم .
جان که از عالم علوی است ، یقین می دانم .
رخت خود ، باز بر آنم که همان جا فکنم .
مرغ باغ ملکوتم ، نیم از عالم خاک .
دو سه روزی ، قفسی ساخته اند از بدنم .
ای خوش آن روز ، که پرواز کنم تا بر دوست .
به هوای سر کویش ، پر و بالی بزنم .
من به خود نامدم این جا ، که به خود باز روم .
آن که آورد مرا ، باز برد در وطنم .
ته دنیا باشم تک و تنها باشم خودمو دارم که
رو به روم سد باشه همه چی بد باشه خودمو دارم که
خودمو دارم که روزای تنهایی بزنه رو شونم بگه تنها نیستی
وقتی که دلتنگم وقتی که دلگیرم بگه تا من هستم ته دنیا نیستی
زندگی گاهی خوب گاهیم بد میشه نمیشه از قلبم غمو بردارم که
اما تو هر حالی به خودم میگم خب همه رفتن باشه خودمو دارم که خودمو دارم که
من عاشق این آهنگ از بابک جهانبخش فوق العاده است
در بعضی طوفان های زندگی، کم کم یاد می گیری که :
نباید توقعی داشته باشی مگر از خودت
متوجه می شوی بعضی را هر چند نزدیک اما نباید باور کرد
متوجه می شوی روی بعضی هر چند صمیمی اما نباید حساب کرد
می فهمی بعضی را هر چند آشنا اما نمیتوان شناخت
و این اصلا تلخ نیست
شکست نیست
آگاه شدن نام دارد
ممکن است در حین آگاه شدن درد بکشی
این آگاهی دردناک است
اما تلخ هرگز!
