نگاه مردم

از هر نگاه مردم این شهر خسته‌ام
عمریست جز خودم به کسى دل نبسته‌ام

بیزارم از صداى تپش هاى قلب خود
من پادشاهِ لشگرِ "درخود شکسته"‌ام ...

چون گوى آتشى شده‌ام در مسیر باد
میریزم از تمامِ وجودم...گسسته‌ام !

صد کاروان گذشت و نگاه مرا ندید
این داغ را ، که بر جگرِ چشم بسته‌ام

حالا، درون گورِ "هزار آرزوى خام" ...
من در عزاى "وحشتِ شبها" نشسته‌ام..

اندوهِ من، عصاره‌ى زیباى شعر شد ...
تلخم، ولى به شکل عجیبى خجسته‌ام !

شکایت از غم پاییز

شکایت از غم پاییز برگ‌ریز بس است
مرا تبسم گل‌های روی میز بس است

به آنچه یافته‌ام قانعم! چه کم چه زیاد
اگر بس است همین چند خرده‌ریز بس است

هیمشه قسمت فواره سرنگون شدن است
تو نیز مثل من ای دوست برمخیز! بس است!

به فکر پرچم تسلیم باش و نامه‌ی صلح
نه دوست مانده نه دشمن، دگر ستیز بس است

به جای گوهر و یاقوت، سنگ در کف توست
هر آنچه یافته‌ای را زمین بریز بس است