روزهاا

روزها ، فکر من این است و همه شب سخنم؛
که چرا ، غافل از احوال دل خویشتنم . 
 
از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود .  
به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم . 
 
مانده ام سخت عجب ، کز چه سبب ساخت مرا . 
یا چه بوده است ، مراد وی از این ساختنم . 
 
جان که از عالم علوی است ، یقین می دانم . 
رخت خود ، باز بر آنم که همان جا فکنم . 
 
مرغ باغ ملکوتم ، نیم از عالم خاک . 
دو سه روزی ، قفسی ساخته اند از بدنم . 
 
ای خوش آن روز ، که پرواز کنم تا بر دوست . 
به هوای سر کویش ، پر و بالی بزنم . 
 
من به خود نامدم این جا ، که به خود باز روم . 
آن که آورد مرا ، باز برد در وطنم .